Talk to Me

I don’t know what to call you before I tell you my news. You died ten years ago. For ten years, I’ve been nobody’s child. There’s been no one waiting for me in the afternoons with “eyes that spark.” 
“Welcome, my love,” followed by, “That ring again? It’s too big for you.”
 You were always both—the protective wing and the eternal critic.
 Both freedom and possessiveness.
 But more than anything, you used to say, “Nothing is too much for you.”

You died, Mum. Ten years ago.
 My mum... Since then, I don’t know the colour of my tears, or for whom they’re meant.
 You never believed my son had grown up—you insisted on remembering him as a child. I was afraid, Mum. Alone. 
And now? I still am.
 But I’m writing you this letter from London.
 Yes, I got on the plane alone. Without you.

Do you remember what I used to put you through when we travelled together?
 “Talk to me. No, don’t talk to me,” I’d say.
 If only I could give you such small orders now. You know what I miss the most? Our quarrels.
 You were the only person in the world I could fight with, and hug again two minutes later.
 Maybe I play a version of that game with your grandson sometimes—
but I always stop, full of guilt, afraid I’m becoming like you. But the truth is—no one else is like you, Mum.
 No one.

Natasha

Mum, you made me strong. 
Even in the darkest times, even in sickness—I didn’t fall. I stood my ground.
You passed on some of your feistiness to me. Funny enough, I wouldn’t have written this if Adriano’s girlfriend—this laconic girl who took a while to smile at me—hadn’t asked me to. She gave me this chance to cry, while writing to you.

Goodnight my mother

Written by Natasha Pandi

Translation by Adrianos Pandis

Edit by me

Τώρα μίλα μου

Δεν ξέρω πως να σε αποκαλέσω πριν σου πω τα νέα μου. Πέθανες πριν 10 χρόνια. 10 χρόνια τώρα δεν είμαι παιδί κανενός. Κανείς δεν με περιμένει εκείνα τα απογεύματα με μάτια σπινθιροβόλα, "καλώς την αγάπη μου" και μετά "πάλι αυτό το δαχτυλίδι έβαλες; σου πέφτει μεγάλο". Πάντα κι έτσι κι αλλιώς, και φτερούγα κι αέναη κριτική. Και ελευθερία και κτητικότητα, αλλά κυρίως, "τίποτα δεν είναι πολύ για 'σένα", μου έλεγες.

Πέθανες μαμά πριν 10 χρόνια. Μαμά μου... δεν ξέρω από τότε τι χρώμα έχουν τα δάκρυά μου, ούτε που απευθύνονται. Ποτέ δεν πίστεψες πως ο γιος μου μεγάλωσε. Επέμενες να τον θυμάσαι μικρό... Φοβήθηκα μαμα μόνη και τώρα τι; φοβάμαι ακόμα! Όμως αυτό το γράμμα στο γράφω από το Λονδίνο. Ναι, μπήκα στο αεροπλάνο μόνη μου, χωρίς εσένα. Θυμάσαι τι πέρναγες όταν ταξίδευες μαζί μου;

”Τώρα μίλα μου, τώρα μη μου μιλάς", σου έλεγα. Ας μπορούσα να σου δώσω μικρές εντολές και τώρα!

Ξέρεις τι μου λείπει περισσότερο απ' όλα; Οι καυγάδες μας! Ήσουν το μοναδικό πλάσμα στον κόσμο που είχα την άνεση να καυγαδίζω και μετά από δύο λεπτά ν' αγκαλιαζόμαστε. Ίσως λίγο το παίζω και με τον εγγονό σου αυτό το παιχνίδι αλλά κάνω πίσω γρήγορα και με ενοχές μη σου μοιάσω. Όμως ξέρεις; καμία άλλη σαν και 'σένα μαμά... καμία άλλη.

Μαμα ξέρεις με έκανες δυνατή. Στις μεγάλες δυσκολίες και στις αρρώστιες δεν έπεσα. Στάθηκα. Λίγο από το τσαγανό σου μου έδωσες. Και κοίτα πλάκα: αυτό το γράμμα δεν θα στο έγραφα ποτέ αν το κορίτσι του Αδριανού, αυτό το λιγομίλητο πλάσμα που δυσκολεύτηκε να μου χαμογελάσει, δεν μου το ζητούσε. Αυτό με έκανε να κλάψω γράφοντάς σου.

Καληνύχτα Μανουλιτσα

Written by Natasha Pandi